Give irrrrrr away ρε λέμεεεε!!!!

Επιτέλους η πολυαναμενόμενη, πολυδιαφημιζόμενη και πολυσυζητημένη συναυλία έγινε ΚΑΙ στην Ελλάδα! Και μια που η υπογράφουσα έχει σαν καλοκαιρινό χόμπυ την παρακολούθηση συναυλιών, κυρίως ροκ χαρακτήρα, δε θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο γεγονός! Red Hot Chili Peppers είναι αυτοί.

Αφού εγώ και ο καλός μου αποκτήσαμε το μαγικό χαρτί -το οποίο δεν ήταν καθόλου φτηνό (για τα δεδομένα μας τουλάχιστον)- και αφού μελετήσαμε διεξοδικά το πώς θα πάμε και πού θα κάτσουμε κλπ, ξεκινήσαμε τη γνωστή, για τους συναυλιάζοντες ώρα, να πάμε στο ΟΑΚΑ.

Κίνηση και πανικός απ' έξω! Ok, γνωστά και αναμενόμενα. Παρκάρισμα σχετικά κοντά... ουφ! Εντάξει, τυχεροί είμασταν! Και το καλύτερο;;; Πολύ κοντά στην είσοδο του ΟΑΚΑ για την θύρα μας!!!

Αμ δε! Κλειστή! Και απ' έξω, οι "security" της συμφοράς μας στέλνουν στην επόμενη είσοδο που, ω τι σύμπτωση, κλειστή ΚΑΙ αυτή! Οπότε προχωράμε για την επόμενη και όσο πάει απομακρυνόμαστε από τη θύρα μας. Κάποιος βρίσκει ένα άνοιγμα στα σύρματα και περνάμε από 'κεί και, χωρίς να υπάρχει πινακίδα, ακολουθούμε τον πολύ κόσμο (αχ αυτή η δύναμη της ψυχολογίας της μάζας)! Και βρισκόμαστε στην είσοδο για αρένα εγκλωβισμένοι. Αλλά ευτυχώς, πάλι από ένα άνοιγμα στα σύρματα, περνάμε μια γέφυρα και φτάνουμε κάπου αλλού που παίρναν συνεντεύξεις από VIP του συρμού και μπλοκάρουν την είσοδο προς τις θύρες μας. Ρωτάμε, ξαναρωτάμε και η απάντηση ήταν "Ευθεία από 'κεί". Να μη γίνομαι κουραστική, μετά από καμιά δεκαριά ερωτήσεις και κανένα δυο περάσματα ακόμα από σύρματα ανοιγμένα, φτάσαμε σε ένα σημείο που μπορούσες να μπεις στο στάδιο. Απομακρυσμένοι και πάλι από τη θύρα μας αλλά από την αντίθετη πλευρά. Από 'κεί και πέρα δεν προσπαθήσαμε καθόλου πια να πάμε στις θέσεις μας! Καθίσαμε εκεί που βρεθήκαμε σιχτιρίζοντας τους διοργανωτές της συναυλίας που, για δικούς τους λόγους, είχαν κλείσει την πρόσβαση στις θύρες που, παρεμπιπτόντως, από 'κεί θα πέρναγαν και οι "επίσημοι".

Δε θα μιλήσω καθόλου για τα support γιατί το ένα δεν το άκουσα καθόλου και το δεύτερο το άκουσα λίγο αλλά αρκετά για να ευχηθώ να τελειώνει το συντομότερο. Ο ήχος δε στα support ήταν ότι χειρότερο έχω ακούσει.

Και με καθυστέρηση είκοσι λεπτών, επιτέλους ανοίγει η συναυλία. Με διαφορετικό ήχο ευτυχώς αλλά όχι πολύ καλύτερο και ένα μπασίστα (Flea) εκπληκτικό ο οποίος φαίνεται να κατέχει την τέχνη του πολύ καλά αλλά και να εκτιμάει το οτί ήταν εκεί, κάτι που δε μπορώ να πω και για τον τραγουδιστή Αnthony Kiedes ο οποίος, με το ζόρι μας μίλησε δύο φορές κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Άσε που κάποια στιγμή άκουσα κάτι για "fucking Greeks" και καθόλου δε μου άρεσε.

Πριν το τέλος του τελευταίου τραγουδιού, μας καληνύχτισε και εξαφανίστηκε στην άβυσσο του backstage, αφήνοντας τον Flea και τους υπόλοιπους να κλείσουν με τα σόλα τους και τους ευγενικούς τους χαιρετισμούς προς όλο τον κόσμο που με τόση ζέστη ξεποδαριάστηκε για να πάει να τους δει, πληρώνοντας ένα τόσο αλμυρό εισιτήριο σε τέτοιους καιρούς!

Κατά τα άλλα, η συναυλία, σαν performance, ήταν άψογη αλλά δε νομίζω ότι συνεπήρε το κοινό. Προφανώς! Αφού δεν υπήρχε καμία επικοινωνία τραγουδιστή και κοινού! Ήρθε, τα είπε και έφυγε...

Εδώ άνθρωποι που είχαν γράψει ήδη ιστορία στη μουσική τον καιρό που ο κύριος Anthony φορούσε ακόμα πάμπερς και σέβονται το κοινό και τη χώρα που τους φιλοξένησε. Αλλά τι να λέμε τώρα;;;!!! Είναι πολλά τα λεφτά (Άρη!!!)... και άμα τα παίρνεις και πολύ καιρό, σε χαλάνε!

Κάπου εδώ θα σταματήσω την περιγραφή της τόσο ενδιαφέρουσας βραδιάς. Είμαι σίγουρη ότι τα κανάλια θα τα είπαν αλλιώς αφού κάποια απ' αυτά ήταν και χορηγοί. Αλλά εγώ έτσι τα έζησα και έτσι τα παραθέτω γιατί εγώ δεν έχω χορηγό.

Επίλογος διακοπών!

Και να που γυρίσαμε από διακοπές! Και πάει κι αυτό το όνειρο! Το ζήσαμε για φέτος! Του χρόνου πάλι! Το κακό είναι ότι έχει μείνει ακόμα αρκετό καλοκαίρι να με βασανίζει! Ας είναι... πού θα πάει, θα περάσει κι αυτό!

Λοιπόν, ένα πράγμα που με κάνει πάντα να κάνω ανασκόπηση στη ζωή μου, είναι ο πλους του καραβιού από Σούνιο μέχρι το λιμάνι του Πειραιά! Εκεί που έχω το μυαλό μου ακόμα σε υπέροχα πράσινα  και μπλε τοπία, αρχίζει σιγά - σιγά το σκηνικό και  αλλάζει, σκοτεινιάζει και γκριζάρει. Μόνο το βανδαλισμό του κακομοίρας της Αττικής βλέπω με τις πολυκατοικίες να εξαπλώνονται πάνω της, σαν δερματική ασθένεια που σχεδόν κοντεύει να τη φτάσει στο μη περαιτέρω. Δε, το πράσινο που φαίνεται από μακριά είναι τόσο λίγο που μόνο θλιβερή απομίμηση αυτού που είδα στις διακοπές είναι. Και αυτό είναι το σπίτι εκατομμυρίων ανθρώπων που ζουν, δουλεύουν, κινούνται μέσα σ' αυτό το πράγμα που μας αρέσει να το λέμε Αθήνα προς χάριν του ένδοξου παρελθόντος αυτής της περιοχής που βέβαια, καμία μα καμία σχέση δεν έχει με την εικόνα που παρουσιάζει σήμερα. Ούτε το τοπίο, ούτε οι κάτοικοι, ούτε οι ιδέες που κυκλοφορούν, ούτε η αισθητική... τίποτα...

Μετά από λίγο όμως αρχίζω και δε βλέπω τίποτα απ' όλα αυτά, έχω ήδη συνηθίσει. Μη σου πω ότι μ' αρέσει κιόλας! Εξάλλου σκέφτομαι ότι όλοι οι δεσμοί μου είναι εδώ και ότι σημασία έχουν οι άνθρωποι. Άσε που, λόγω πρωτεύουσας, όλα εδώ συμβαίνουν... οπότε λέω "έχει και τα καλά του". Παρηγοριέμαι και ελπίζω ότι κάποτε θα γίνει πολύ καλύτερη η κατάσταση και ότι τα παιδιά μας θα έχουν περισσότερη συνείδηση και σεβασμό για πράγματα και ανθρώπους απ' ότι έχουμε εμείς σήμερα.

Μέχρι να τα σκεφτώ όλ' αυτά, να που πιάνω τον εαυτό μου να ονειρεύεται τις επόμενες διακοπές, μικρές ή μεγάλες δεν έχει σημασία. Τότε παίρνω κουράγιο και δύναμη και συνεχίζω "σαν να μη πέρασε μια μέρα" που λέει και το τραγουδάκι. Ε και πώς να το κάνουμε, είμαστε παιδιά της πόλης και εδώ έχουμε τις αναμνήσεις μας. Οπότε παιδιά Αθήνα και πάλι Αθήνα με τα καλά της και τα κακά της (μεταξύ μας τελευταία είναι όλο και πιο πολλά).

Μ' αυτές τις σκέψεις λοιπόν ο καθένας ξαναγυρνάει στη ρουτίνα του και όλα βαίνουν καλώς(;)! Μήπως και η επαρχία δεν έχει τη δικιά της ρουτίνα;

Καλό υπόλοιπο λοιπόν καλοκαιριού σε όσους είστε τώρα διακοπές. Φτιάξτε εικόνες και αναμνήσεις για το χειμώνα που έρχεται! Και εγώ εδώ, σας περιμένω! Γιατί... "εκεί που ήσουν ήμουνα κι εδώ που είμαι θα 'ρθεις"!!!

... και καλά καρπούζια έχω!!!

Μετά από μια μεγάλη απουσία λόγω τεχνικών προβλημάτων και ενώ θα περίμενε κανείς να έχω μαζεμένα γεγονότα, σχολιασμούς, σκέψεις και ότι άλλο γράφει κανείς σ' ένα μπλογκ, εντούτοις μόνο ένα πράγμα στριφογυρίζει στο μυαλό μου: "Ζέστηηηηηη!!!".

Ζέστη φίλε, ζέστη που δοκιμάζει τα όρια σου, που σε κάνει και νιώθεις σα δεινόσαυρος μετά την πτώση του αστεροειδή και να αναρωτιέσαι αν θα επιζήσεις ή όχι.

Να ονειρεύεσαι πότε έρχονται τα Χριστούγεννα, τι ωραία που είναι στην Αλάσκα και άλλα τέτοια εξωτικά.

Και όλα αυτά εμείς οι "τυχεροί" κάτοικοι της μητροπόλεως τα έχουμε σε συσκευασία δώρου, πακέτο με απίστευτου κάλλους τσιμεντοκατασκευές που όχι μόνο σου ταλαιπωρούν τα μάτια αλλά και συσσωρεύουν πιο πολλή από την αγαπημένη μας (Τιιι; Ν' ακούσω όλα τα παιδάκιααα;;) ζέεεστηηη!

Γιατί άλλο είναι οι 40 βαθμοί π.χ. στη Ρόδο και άλλο οι 40 στην Αθήνα και περίχωρα.

Ααα! Ωραίο το καλοκαιράκι στην Ελλάδα! Το λέει και ο ΕΟΤ! "Live your myth in Greece!".

Και επειδή τα παραμύθια είναι πολύ καλύτερα από την πραγματικότητα θα παραθέσω τραγουδάκι που για μένα καθρεφτίζει όλα τα καλοκαίρια της παιδικής μου ηλικίας η οποία εξελίχτηκε στην πολύ μακρινή δεκαετία του '70 και κάτι λίγο '80.

Υπάρχουν βέβαια κι άλλα καλοκαιρινά τραγούδια πιο χαρωπά αλλά για κάποιο λόγο εμένα δε μου 'μιλάνε'.

Δε θα επεκταθώ σε αναμνήσεις τύπου "τω καιρώ εκείνω όλα ήταν καλύτερα" γιατί θεωρώ ότι αδικώ την καινούργια γενιά που τώρα φτιάχνει τις αναμνήσεις της και που δεν έχει καμία όρεξη να ακούει τέτοια. Τα βρίσκει άγνωστα και βαρετά.

Οι τέτοιου τύπου αναπολήσεις προσφέρουν ευχαρίστηση μόνο σε σένα που τα λες και τα θυμάσαι. Θυμήσου λοιπόν τα δικά σου καλοκαίρια και κάνε ό,τι μπορείς καλύτερο για να είναι και αυτά που έρχονται άξια να τα θυμάσαι όταν θα είσαι πολύυυ γέρος (μακριά από 'μας!).

Ο καθένας λοιπόν ας φτιάξει το καλοκαιρινό soundtrack της ζωής του για να το θυμάται όταν θα τουρτουρίζει το χειμώνα και θα σκέφτεται νησάκια!

Αντιρίξ και Συμφωνίξ

Ήρθε η Άνοιξη! Πουλάκια, λουλουδάκια, εμπριμέ φορεματάκια, σήκωμα χαλιών και τα πρώτα γεμιστά στο σπίτι! Όλα δείχνουν ότι η θερμοκρασία ανεβαίνει και όλα βαίνουν καλώς στο να υποδεχθούμε το καλοκαιράκι που μας κλείνει το ματάκι του από μακριά!

Όλοι θα το υποδεχτούμε;;; Όοοχι όλοι! Γιατί υπάρχει ένα χωριό στην Ευρώπη που αντιστέκεται στο Ρωμαϊκό, (εεε συγνώμη, στο Γερμανικό ήθελα να πω;) κατακτητή. Και όλα αυτά περί Άνοιξης είναι... πώς να το πω;... "last year!". Δεν είναι Άνοιξη φέτος αυτή που λέει κι ο Διονύσης (ο Σαββόπουλος ντε!).

Οι Γαλάτες του συγκεκριμένου χωριού αντιστέκονται στους Ρωμαίους απ' τη μια κι απ' την άλλη  αλληλοφαγώνονται για το ποιος θα γίνει αρχηγός. Και μάταια περιμένουν το Δρυίδη να τους φτιάξει το μαγικό φίλτρο. Δε μπορεί γιατί κι αυτός απηύδησε:

"Ας το καλό πια! Φτιάχνω, φτιάχνω φίλτρο κι εσείς το ποτίζετε στις γλάστρες. Αντί να το κατεβάζετε και να κατεβάσετε καμιά ιδέα για το πως θα γλιτώσουμε από το λάκκο με τα φίδια!" (Προσέξατε πόσο κομψά το τοποθετώ;) "Άχρηστοι! Ακαμάτηδες! Κηφήνες! Και σα να μην έφτανε αυτό, το πουλάτε κιόλα και βγάζετε ένα κάρο φράγκα που τα στέλνετε στην Ελβετία γιατί φοβόσαστε τη φορολογία και τελευταία και την πτώχευση! Ωραίος τρόπος!!!"

Οι επίδοξοι αρχηγοί όμως ηγρόν αγόραζαν. Κοιτάζουν ο ένας τον άλλον και κλαψουρίζουν:

"Όχι κυρίααα. Εγώ ήμουνα καλό παιδάκιιι. Το άλλο παιδάκι φταίειιιι... Αυτός άρχισε πρώτοοος..."

Και έτσι περνάει ο καιρός και η Άνοιξη προχωράει και δίνει τη θέση της στο καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι αλλιώτικο από τα άλλα. Πώς λέμε "Ένα αγόρι αλλιώτικο από τα άλλα"; Γιατί εκτός του ότι κανείς δεν ακούει τους ρημαδογαλάτες, θέλει και να τους χρησιμοποιήσει για να κάνει τα δικά του. Άλλα οι Γαλάτες βαρέθηκαν μάλλον τα παιχνιδάκια και δε θα παίξουν άλλο με τα παιδάκια! Να μάθουν αυτά!

Για να δούμε! Τι θα γίνει και πώς θα τελειώσει η ιστορία; Ουάου! Πρέπει να πάρω το επόμενο τεύχος για να μάθω! Ακριβό το άτιμο αλλά τα αξίζει τα λεφτά του! Στοιχίζει μια ψήφο και ένα μνημόνιο! Κάτσε να κοιτάξω αν έχω ή πάλι δανεικά θα ζητήσω! Δε βαριέσαι, κι έτσι κουρεμένος κι αλλιώς χαμένος!

Εδώ κάπου θα ευχηθώ καλό βόλι (πάλι!) και κοιτάξτε που θα το ρίξετε για να μην τραβάτε τα μαλλιά σας με αυτό που θα βγει (πάλι!).

Γκόοοορτζος!!! Γκόοοορτζος!!!

Επιτέλους έρχονται οι εκλογές!

Η μέρα που θα μιλήσει ο κυρίαρχος λαός.

Αυτό το μείγμα από γοητευμένους και απογοητευμένους, τιμωρούς και θύματα, κλέφτες και αστυνόμους, νούμερα και διανοούμενους, μεροκαματιάρηδες και προνομιούχους της ελληνικής ταλαίπωρης κοινωνίας. Και άντε να δούμε τι θα πει!

Καλά, το τι θα γίνει μ' αυτές τις εκλογές, είναι απερίγραπτο!

Αυτό που χαίρομαι όμως πιο πολύ από κάθε τι, είναι το ότι είναι οι μόνες εκλογές που ο κάθε "παραδοσιακός" πολιτικός φοβάται για την καρεκλίτσα του!

Πόσο χαίρομαι όταν βλέπω την ταραχή τους, δε λέγεται! Πόσο γουστάρω να τους ακούω να μας παρακαλάνε να τους ψηφίσουμε! Να γίνονται χαλί να τους πατήσουμε, να σκύβουν με τόση αγωνία στα προβλήματά μας και να μας προτείνουν λύσεις που, ως δια μαγείας, όλοι έχουν ενώ πριν, ούτε που να τους περάσουν από το μυαλό. Όλα θα τα φτιάξουν και για όλα θα φροντίσουν οι "πατέρες" και οι "πατερούληδες" του έθνους!

Και ως γνωστόν για όλους (και μην πει κανείς ότι δεν το ξέρει γιατί θα τον μαλώσω), μετά τις εκλογές θα ακούσουμε το γνωστόν και μη εξαιρεταίον "Δεί δή χρημάτων ω! άνδρες Αθηναίοι!". Και το χρήμα το ρημάδι είναι πολύ ακριβοθώρητο στην Ελλάδα μας από συστάσεως ελληνικού κράτους.

Και να μην ακούω ότι οι πολιτικοί μας είναι διεφθαρμένοι γιατί θα παρεξηγηθώ!

Μα πώς να μην είναι αφού όλο το σύστημα τους ωθεί και τους ανταμείβει. Για να μην πω ότι πολλοί από 'μας ωφελούμαστε γενεές δεκατέσσερις απ' όλο το πράγμα. Άρα, είναι δικαιολογημένοι οι καημένοι! Αμάν πια κακεντρεχείς άνθρωποι που πέσατε να τους γιαουρτώσετε τους ανθρώπους, όπου τους βλέπετε! Ενώ αυτοί σας είπαν απλά την αλήθεια: "Μαζί τα φάγαμε". Ε εντάξει, άλλοι βαρυστομάχιασαν κι άλλοι μείναν νηστικοί. Εδώ σε γάμο πας και αν δε σηκωθείς δυο φορές να γεμίσεις πιάτο, άδειασε ο μπουφές κι έμεινες νηστικός, για τα ταμεία του κράτους θα λέμε που χάνει η μάνα το παιδί;

Όπως και να χει το πράγμα όμως και ό,τι και να γίνεται, γεγονός είναι ότι πρέπει να ψηφίσουμε και να αφήσουμε την εκδρομή για μια άλλη μέρα γιατί αυτοί που θα ψηφίσουν θα φάνε τους υπόλοιπους που δε θα ψηφίσουν. Οπότε ας ψηφίσουμε ο καθένας εκεί που νομίζει ότι δεν τον κοροϊδεύουν. Γιατί έχουμε φάει πολύ δούλεμα και δεν πάει άλλο. Πιάσαμε πάτο και λένε ότι μετά από τον πάτο μόνο πάνω πας.

Εύχομαι πραγματικά τα καλύτερα για τον τόπο (αλλά περιμένω τα χειρότερα)... και καλό βόλι!

Somebody that I used to know

Now and then I think of when we were together

Like when you said you felt so happy you could die

I told myself that you were right for me

But felt so lonely in your company

But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness

Like resignation to the end

Always the end

So when we found that we could not make sense

Well you said that we would still be friends

But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off

Make out like it never happened

And that we were nothing

And I don't even need your love

But you treat me like a stranger

And that feels so rough

No you didn't have to stoop so low

Have your friends collect your records

And then change your number

I guess that I don't need that though

Now you're just somebody that I used to know

Now you're just somebody that I used to know

Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over

But had me believing it was always something that I'd done

But I don't wanna live that way

Reading into every word you say

You said that you could let it go

And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know

. . .

 

Gotye

Πώς σας φαίνεται το τραγουδάκι; Εκτός από το ότι είναι πολύ του γούστου μου ο ήχος του, θεωρώ ότι είναι ένα από τα τραγούδια έκπληξη για τα σημερινά μουσικά πράγματα.

Πραγματεύεται επίσης το αιώνιο θέμα μεταξύ γυναικών και αντρών. Αυτό που από προσωπική εμπειρία έχω ονομάσει "άλλα λέει η θεια μου κι άλλα ακούν τ' αυτιά μου".

Αυτός νομίζει ότι όλα ήταν μια χαρά μιας και ήταν χαμένος στο διάστημα του εγωισμού του και αυτή δεν είχε καθόooλου την ίδια γνώμη για το θέμα. Αυτός πάλι που κατά τ' άλλα την αγαπούσε τόσο, δεν κατάλαβε γιατί αυτή είχε μόνιμα μούτρα κι έτσι, δεν κατάλαβε από που του ήρθε.

Όπως ήταν φυσικό, αυτή μετά, δεν ήθελε ούτε να τον ξέρει κι αυτός έμεινε με την απορία "Τι έγινε ρε παιδιά; Πού είναι η μπάλα οέο;;;". Συχνό και σύνηθες το φαινόμενο που δείχνει ότι όταν στη σχέση κάποιος δεν παίρνει χαμπάρι και είναι στον κόσμο του, κάποτε θα του 'ρθει η απανταχούσα και θα ψάχνεται. Και μετά θα κλαίγεται σε γνωστούς και φίλους "Μα γιατί ρε παιδιά μου το 'κανε αυτό; Η μπείξε, η δείξε...". Στο έκανε "αυτό" καλέ μου γιατί κοίταζες μόνιμα την πάρτη σου και θεωρούσες ότι η συγκεκριμένη θα είναι μόνιμα ο βοηθός σου σ' αυτό. Ε, "Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τη κακή του μέρα!". Γιατί όλα εδώ πληρώνονται.!!! Και ως γνωστό, η γυναίκα είναι πολύ σκληρός άνθρωπος.

Α! Και για να μη ξεχνιόμαστε και για να είμαστε και σωστοί, το συγκεκριμένο λειτουργεί και αμφίδρομα! Δλδ αυτό μπορεί να συμβεί και σε κάποιες κυρίες που το μόνο που τις απασχολεί είναι το είδωλο του καθρέφτη! Για όσους και όσες λοιπόν αναγνωρίζουν κάτι απ' τον εαυτό τους, θα έλεγα ότι πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε! Γιατί... κάθε ιστορία πρέπει να έχει ηθικό δίδαγμα!

Kρίση... με πιάνει κρίση...

Αααχ! Έλεγα να μην καταπιαστώ με την κρίση και να μην απασχολήσω καθόλου το όμορφο κεφαλάκι μου με τέτοια καθημερινά και ποταπά ζητήματα αλλά να που δε γίνεται αλλιώς αφού, όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, η κρίση είναι εκεί. Μέσα στη ντουλάπα, μέσα στο ψυγείο (καλά, εκεί είναι η καλύτερή της), στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα (εκεί να δεις κάτι κόλπα που σου κάνει), στο αυτοκίνητο. Αν πεις δε και για έξω, εκεί πια η κρίση είναι τόσο πολύ συγκεντρωμένη - συμπυκνωμένη θα έλεγα - που την κόβεις με το μαχαίρι. Σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα αφήνοντάς σε να αναπολείς τα περασμένα και όχι τόσο μακρινά μεγαλεία που έφυγαν και μάλλον πίσω δε θα ξανάρθουν.

Άτιμη κρίση, "... σ' όλα υπάρχεις και πλανιέσαι, δε ξεχνιέσαι, δε ξεχνιέσαι...".

Οι μόνοι που δεν καταλαβαίνουν την κρίση της Ελλάδας, είναι όσοι δε μένουν Ελλάδα.

Εδώ σου λέει, την έχουν ακούσει και μεγάλα ονόματα που, μέχρι πρότινος, ήταν οι "βασιλιάδες" του life style(!) και που διαβάζαμε στα gossip περιοδικά για τα έργα (λέμε τώρα) και τις ημέρες τους. Τότε, τους μακαρίζαμε. Τώρα, βγάλαμε τα "πατριωτικά χαντζάρια" εναντίον του καταραμένου κεφαλαίου και της έκλυσης των ηθών κι όποιον πάρει ο χάρος!

Γενικά, το θέμα της κρίσης, έχει αντικαταστήσει στις συζητήσεις το "Ωραίος καιρός σήμερα!". Επιτέλους, η Ελληνική κοινωνία, βρήκε σημείο σύγκλισης!!! Όλεεε!!!

Χρόνια το παλεύουν οι πολιτικοί να το βρουν το ρημάδι το σημείο (ούτε για το σημείο "G" τόσο ψάξιμο) και δεν το 'βρισκαν. Και τελικά, τους ήρθε ουρανοκατέβατο!

Βέβαια, δε μπορούν να το εκμεταλλευτούν όπως θα 'θελαν αλλά τί να γίνει; Δε μπορούμε να τα 'χουμε όλα... Και τ' ότι έχουμε γίνει "φίλοι και αδερφοί" (μια που είμαστε "ομοιοπαθείς") με κάτι άτομα που δεύτερη ματιά δεν τους έριχνες σε άλλες εποχές, αυτό τί σου λέει;! Τέλος πάντων.

Ζούμε όμως και ιστορικές στιγμές κυρίες και κύριοι.

Από τα πέρατα της οικουμένης έρχονται τα μηνύματα συμπαράστασης! Όλος ο κόσμος ασχολείται μ' εμάς και την κρίση μας. Πολύ ζήτηση έχουμε στα ειδησιογραφικά πράγματα. Είμαστε, για πρώτη φορά, ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας!!! Το περιμένατε ποτέ;! Ε, ποτέ όμως!!!

Και στην Ελλαδίτσα, το μόνο που σκέφτονται, είναι πώς θα τη βγάλουν μέχρι αύριο. Όχι μεθαύριο, αυτό πάει, ψόφησε. Τί να λέμε τώρα;!

Κουράγιο όμως φίλοι μου και θα 'ρθει η μέρα που θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι" και τα Cayenne και τα Ferragamo (χμμ, αυτά και η Αγια-Σοφιά)!!!

Σας χαιρετώ με "αγωνιστικούς" χαιρετισμούς από το μέτωπο της κρίσης και εις άλλα με υγείαν!

Ως επίλογο σας παραθέτω το παρακάτω τραγουδάκι για να δείτε ότι, μερικοί, τα λέγαν από παλιά αλλά εμείς τότε [...] (συμπληρώστε ό,τι ρήμα θέλετε)!

Αγίου Βαλεντίνου το ανάγνωσμα...

Τώρα που πέρασε κι ο άγιος Βαλεντίνος (μεγάλη η χάρη του), μου έφυγε ένα βάρος!

Εδώ και χρόνια, έχω αποφασίσει να μην εκπίπτω στα παντός είδους αρκουδάκια, καρδούλες, λουλουδάκια και κόκκινα βρακάκια που μου έχει επιβάλλει το "έθιμο", όχι επειδή κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι εμπορικού τύπου πράγματα που μας έχουν, κατά κάποιον τρόπο, επιβληθεί αλλά γιατί, απ' όλα αυτά τα δωράκια, το μόνο που έμεινε είναι η διαπίστωση ότι, ο έρωτας μόνο αυτά δεν είναι!

Το λέω εγώ που, στο παρελθόν, έχω λάβει και έχω κάνει τέτοια.

Και αφού τελείωνε η σχέση, σου έμεναν τ' αρκουδάκια και οι καρδούλες για να σου επιβεβαιώνουν ακριβώς το ότι, όλ' αυτά, τίποτα δεν είναι παρά ένα περιτύλιγμα και ένα ακόμα συμμάζεμα και φορμάρισμα αυτού που νιώθεις και ότι πρέπει να το γιορτάζεις κιόλα κάθε 14 Φεβρουαρίου.

Μήπως κάθε λεπτό, μ' αυτόν που αγαπάς, δεν είναι γιορτή; Δε γιορτάζει η ψυχή σου κάθε φορά που είσαι μαζί του; Κάθε φορά που διαπιστώνεις ότι "Ναι, αυτό είναι το άλλο μου μισό!";

Άσε πια το "Χρόνια πολλά" που σου λένε φίλοι και γνωστοί λες κι έχεις γενέθλια. Αυτό, από την αρχή μου ξίνισε γιατί, καλά είναι να σου το λέει το έτερον ήμισυ αλλά να σου το λένε όλοι και μάλιστα να σε ρωτάνε "Γιορτάζεις;"! Αν δλδ δε θέλεις να το μάθει κάνεις, αν ρε παιδί μου είσαι ερωτευμένος με κάποιον που, για κάποιο λόγο, δε γίνεται να είστε μαζί, τί λες; Γιορτάζεις ή δε γιορτάζεις; Και αν δε γιορτάζεις τα πράγματα είναι απλά, αν όμως γιορτάζεις, κερνάς γλυκά, ανάβεις τα φώτα και δέχεσαι επισκέψεις;

Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το τόσο δικό μου, προσωπικό μου που δε θέλω να βλέπει άλλος "μέσα".

Έχω δει δε και το ανεκδιήγητο να βγαίνουν δύο φιλικά ζευγάρια για να γιορτάσουν τον... άγιο!

Τραπεζάκι νταμπλ-ντοτ σε μεγάλη πίστα, αγκαλίτσα με την απαραίτητη ανθοδέσμη! Αααα, είναι και μερακλής ο Βαλεντίνος!

Μήπως είμαι γκρινιάρα ή απλά μεγάλωσα και δε μου λένε τίποτα αυτά;

Ευτυχώς πέρασε κι αυτή η "χρονιάρα μέρα" και ξεμπερδέψαμε με όλο το κόκκινο καρδουλοπακέτο.

Άντε και του χρόνου!

H μόδα και η... Rihanna

Προχτές, εκεί που χαλάρωνα στον καναπέ και αφού έχουν προηγηθεί πολύωρο χάζεμα με ψώνια στο κοντινό εμπορικό κέντρο μετά του συντρόφου - συζύγου μου (ναι, ναι, το 'χω αποκαταστήσει το αγόρι), παρακολουθούσα το  πολύ έγκυρο μουσικό κανάλι Μου-τιβί. Και αφού παραληρούσα για το πόσο ωραία περάσαμε και πόσο trendy θα είμαι με τα καινούρια μου ρούχα και αξεσουάρ, ξάφνου ακούω ένα πολύ γνωστό κομμάτι της Rihanna και η προσοχή του κυρίου μετατοπίζεται από την πολύ ενδιαφέρουσα (για 'μένα) συζήτηση, στο εν λόγω video-clip. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος...

Αυτός: "Πάντως η Rihanna το 'χει, έτσι;"
Εγώ: "Το 'χει ρε παιδί μου αλλά δεν είναι και τόσο trendy, όλα τα περιοδικά μόδας την κράζουν. Ντύνεται λίγο σαν... πώς να το πω τώρα... κατάλαβες!"
Αυτός: "Τις κριτικές τις κάνουν γυναίκες;;;"
Εγώ: "Εεε... μάλλον"
Αυτός: "Και ποιος νοιάζεται; Νομίζεις ότι οι άντρες κοιτάζουν αν είναι trendy κάποια ή όχι; Ή έχεις την εντύπωση ότι καταλαβαίνει κανένας άντρας αν το ρούχο σου είναι της μόδας ή όχι; Οι μόνες που τσιμπάτε στο δόλωμα της μόδας και της κατανάλωσης είστε εσείς και παρασύρετε και τους άντρες σ' αυτό. Άμα η γυναίκα είναι ωραία, δεν κρύβεται όπως επίσης κι αν είναι μπάζο. Για τις άλλες γυναίκες ντύνεστε..."
Εγώ: ----- (παγωτό)!!!

Στο σημείο αυτό, θυμήθηκα απ' τη μία τη μανούλα μου με τα δεκάδες ζευγάρια παπούτσια και απ' την άλλη τον πατερούλη μου με το μαύρο του δερμάτινο παλτό που δεν το αποχωριζόταν για χρόνια και ήταν και ΟΚ.
Τί να λέμε τώρα... Τα ψώνια των ρούχων ήταν πάντα γυναικεία υπόθεση.

Και μετά απ' αυτό μου ήρθε ο κοινωνικός προβληματισμός:

"Γιατί ακολουθούμε τη μόδα τελικά; Επειδή θέλουμε να δείχνουμε ωραίες για τους άντρες ή επειδή θέλουμε ν' αρέσουμε στις άλλες γυναίκες ή μήπως για να φαινόμαστε πιο ενημερωμένες και πιο ψαγμένες; Για τους εαυτούς μας τελικά; Λίγο απ' όλα; Άλλο;"

Καταλήγω ότι μάλλον, η μόδα φτιάχτηκε για τις γυναίκες μια που αυτές έχουν μια τάση στην καλαισθησία, στον εαυτό τους και στο περιβάλλον τους. Αλλά και τούμπαλιν. Οι γυναίκες κατευθύνουν τη μόδα εκεί που θέλουν αυτές, ανάλογα με τα σημεία των καιρών. Τώρα θα μου πεις "Γιατί οι μεγάλοι μόδιστροι είναι άντρες;". Αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Κάθε δεκαετία και κάθε κοινωνική τάση εμπνέει και την ανάλογη μόδα στα ρούχα. Να δείτε που θα βγει και η μόδα της... "παγκόσμιας κρίσης" όπως έγινε με τους πολέμους, με τους χίπις, τους πανκ και πάει λέγοντας.
Με λίγα λόγια, μάλλον εδώ πρέπει να κολλάει το ρητό "Κύλησε ο τέντζερης...".
Θα πω όμως και το άλλο ρητό "Εδώ ο κόσμος καίγεται και... εμείς ασχολούμαστε με τη μόδα!". Αυτό πάλι είναι ένα άλλο θέμα με το οποίο έχω σκοπό να προβληματιστώ και να προβληματίσω προσεχώς.
Ακούω γνώμες και επανέρχομαι στο θέμα...

Κοριτσίστικα, γυναικεία... και άλλα!

"Μόλις ξυπνήσω το πρωί, πολύ πρωί..." κλπ, κλπ, κλπ... έλεγε ένα παλιό τραγουδάκι που σίγουρα όλες, κάποια στιγμή, το νιώσαν ή φτύναν τον κόρφο τους, μη τυχόν και οι στίχοι του, κάποια αποφράδα μέρα, γίνουν πραγματικότητα!
Τί τα θες όμως, όσο και να θες να τ' αποφύγεις, γλυκά - γλυκά έρχεται!

Και συγνώμη αλλά αυτό δε θέλαμε πάντα; Οι πιο παλιές τουλάχιστον! Αλλά και οι πιο νέες, παρόλες τις σπουδές και την ανεξαρτησία που τους προσφέρει ο μισθός, στο πίσω μέρος του μυαλού τους ένα νυφικό με όλα τα παρελκόμενα πάντα φάνταζε εξωτική εικόνα αλλά και ευσεβής πόθος αν και όχι τόσο ανέφικτος!

Όλα αυτά καλά είναι και δεν έχω τίποτα εναντίων, φτάνει να είναι αυτά που λαχταράει η ψυχούλα μας!

Εγώ, αυτό που θα προσπαθήσω να κάνω απ' αυτό το blog, είναι να βγάλω σκέψεις που να υποστηρίζουν ότι όλα είναι μέσα στη ζωή μας και αξίζει να τα ζήσουμε στο έπακρο. Και τα παιδιά και η καριέρα και ο έρωτας και το διάβασμα και η μόδα και όλα τέλος πάντων που κάνουμε και χαιρόμαστε που μπορούμε να τα κάνουμε!

Ναι, ναι, καλά καταλάβατε, "ακόμα ένα γυναικείο blog ποικίλης ύλης" που λένε και στα περιοδικά αλλά και σκέψεις για ό,τι μας απασχολεί γενικότερα. Ακόμα και χαζολόγημα και ονειροπόληση. Για όλα υπάρχει χώρος εδώ.

Τα λέμε λοιπόν όπως θα τα λέγαμε αν πηγαίναμε για έναν απογευματινό καφέ ή για καφεδάκι στη ζούλα ανάμεσα στις δουλειές!

Φιλικά!!!