Επιτέλους η πολυαναμενόμενη, πολυδιαφημιζόμενη και πολυσυζητημένη συναυλία έγινε ΚΑΙ στην Ελλάδα! Και μια που η υπογράφουσα έχει σαν καλοκαιρινό χόμπυ την παρακολούθηση συναυλιών, κυρίως ροκ χαρακτήρα, δε θα μπορούσε να λείπει από ένα τέτοιο γεγονός! Red Hot Chili Peppers είναι αυτοί.
Αφού εγώ και ο καλός μου αποκτήσαμε το μαγικό χαρτί -το οποίο δεν ήταν καθόλου φτηνό (για τα δεδομένα μας τουλάχιστον)- και αφού μελετήσαμε διεξοδικά το πώς θα πάμε και πού θα κάτσουμε κλπ, ξεκινήσαμε τη γνωστή, για τους συναυλιάζοντες ώρα, να πάμε στο ΟΑΚΑ.
Κίνηση και πανικός απ' έξω! Ok, γνωστά και αναμενόμενα. Παρκάρισμα σχετικά κοντά... ουφ! Εντάξει, τυχεροί είμασταν! Και το καλύτερο;;; Πολύ κοντά στην είσοδο του ΟΑΚΑ για την θύρα μας!!!
Αμ δε! Κλειστή! Και απ' έξω, οι "security" της συμφοράς μας στέλνουν στην επόμενη είσοδο που, ω τι σύμπτωση, κλειστή ΚΑΙ αυτή! Οπότε προχωράμε για την επόμενη και όσο πάει απομακρυνόμαστε από τη θύρα μας. Κάποιος βρίσκει ένα άνοιγμα στα σύρματα και περνάμε από 'κεί και, χωρίς να υπάρχει πινακίδα, ακολουθούμε τον πολύ κόσμο (αχ αυτή η δύναμη της ψυχολογίας της μάζας)! Και βρισκόμαστε στην είσοδο για αρένα εγκλωβισμένοι. Αλλά ευτυχώς, πάλι από ένα άνοιγμα στα σύρματα, περνάμε μια γέφυρα και φτάνουμε κάπου αλλού που παίρναν συνεντεύξεις από VIP του συρμού και μπλοκάρουν την είσοδο προς τις θύρες μας. Ρωτάμε, ξαναρωτάμε και η απάντηση ήταν "Ευθεία από 'κεί". Να μη γίνομαι κουραστική, μετά από καμιά δεκαριά ερωτήσεις και κανένα δυο περάσματα ακόμα από σύρματα ανοιγμένα, φτάσαμε σε ένα σημείο που μπορούσες να μπεις στο στάδιο. Απομακρυσμένοι και πάλι από τη θύρα μας αλλά από την αντίθετη πλευρά. Από 'κεί και πέρα δεν προσπαθήσαμε καθόλου πια να πάμε στις θέσεις μας! Καθίσαμε εκεί που βρεθήκαμε σιχτιρίζοντας τους διοργανωτές της συναυλίας που, για δικούς τους λόγους, είχαν κλείσει την πρόσβαση στις θύρες που, παρεμπιπτόντως, από 'κεί θα πέρναγαν και οι "επίσημοι".
Δε θα μιλήσω καθόλου για τα support γιατί το ένα δεν το άκουσα καθόλου και το δεύτερο το άκουσα λίγο αλλά αρκετά για να ευχηθώ να τελειώνει το συντομότερο. Ο ήχος δε στα support ήταν ότι χειρότερο έχω ακούσει.
Και με καθυστέρηση είκοσι λεπτών, επιτέλους ανοίγει η συναυλία. Με διαφορετικό ήχο ευτυχώς αλλά όχι πολύ καλύτερο και ένα μπασίστα (Flea) εκπληκτικό ο οποίος φαίνεται να κατέχει την τέχνη του πολύ καλά αλλά και να εκτιμάει το οτί ήταν εκεί, κάτι που δε μπορώ να πω και για τον τραγουδιστή Αnthony Kiedes ο οποίος, με το ζόρι μας μίλησε δύο φορές κατά τη διάρκεια της συναυλίας. Άσε που κάποια στιγμή άκουσα κάτι για "fucking Greeks" και καθόλου δε μου άρεσε.
Πριν το τέλος του τελευταίου τραγουδιού, μας καληνύχτισε και εξαφανίστηκε στην άβυσσο του backstage, αφήνοντας τον Flea και τους υπόλοιπους να κλείσουν με τα σόλα τους και τους ευγενικούς τους χαιρετισμούς προς όλο τον κόσμο που με τόση ζέστη ξεποδαριάστηκε για να πάει να τους δει, πληρώνοντας ένα τόσο αλμυρό εισιτήριο σε τέτοιους καιρούς!
Κατά τα άλλα, η συναυλία, σαν performance, ήταν άψογη αλλά δε νομίζω ότι συνεπήρε το κοινό. Προφανώς! Αφού δεν υπήρχε καμία επικοινωνία τραγουδιστή και κοινού! Ήρθε, τα είπε και έφυγε...
Εδώ άνθρωποι που είχαν γράψει ήδη ιστορία στη μουσική τον καιρό που ο κύριος Anthony φορούσε ακόμα πάμπερς και σέβονται το κοινό και τη χώρα που τους φιλοξένησε. Αλλά τι να λέμε τώρα;;;!!! Είναι πολλά τα λεφτά (Άρη!!!)... και άμα τα παίρνεις και πολύ καιρό, σε χαλάνε!
Κάπου εδώ θα σταματήσω την περιγραφή της τόσο ενδιαφέρουσας βραδιάς. Είμαι σίγουρη ότι τα κανάλια θα τα είπαν αλλιώς αφού κάποια απ' αυτά ήταν και χορηγοί. Αλλά εγώ έτσι τα έζησα και έτσι τα παραθέτω γιατί εγώ δεν έχω χορηγό.
