Πέμπτη 22 Μαρτίου 2012

Somebody that I used to know


Now and then I think of when we were together
Like when you said you felt so happy you could die
I told myself that you were right for me
But felt so lonely in your company
But that was love and it's an ache I still remember

You can get addicted to a certain kind of sadness
Like resignation to the end
Always the end
So when we found that we could not make sense
Well you said that we would still be friends
But I'll admit that I was glad that it was over

But you didn't have to cut me off
Make out like it never happened
And that we were nothing
And I don't even need your love
But you treat me like a stranger
And that feels so rough
No you didn't have to stoop so low
Have your friends collect your records
And then change your number
I guess that I don't need that though
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know
Now you're just somebody that I used to know

Now and then I think of all the times you screwed me over
But had me believing it was always something that I'd done
But I don't wanna live that way
Reading into every word you say
You said that you could let it go
And I wouldn't catch you hung up on somebody that you used to know
. . .
 
Gotye



Πώς σας φαίνεται το τραγουδάκι; Εκτός από το ότι είναι πολύ του γούστου μου ο ήχος του, θεωρώ ότι είναι ένα από τα τραγούδια έκπληξη για τα σημερινά μουσικά πράγματα.
Πραγματεύεται επίσης το αιώνιο θέμα μεταξύ γυναικών και αντρών. Αυτό που από προσωπική εμπειρία έχω ονομάσει "άλλα λέει η θεια μου κι άλλα ακούν τ' αυτιά μου".
Αυτός νομίζει ότι όλα ήταν μια χαρά μιας και ήταν χαμένος στο διάστημα του εγωισμού του και αυτή δεν είχε καθόooλου την ίδια γνώμη για το θέμα. Αυτός πάλι που κατά τ' άλλα την αγαπούσε τόσο, δεν κατάλαβε γιατί αυτή είχε μόνιμα μούτρα κι έτσι, δεν κατάλαβε από που του ήρθε.
Όπως ήταν φυσικό, αυτή μετά, δεν ήθελε ούτε να τον ξέρει κι αυτός έμεινε με την απορία "Τι έγινε ρε παιδιά; Πού είναι η μπάλα οέο;;;". Συχνό και σύνηθες το φαινόμενο που δείχνει ότι όταν στη σχέση κάποιος δεν παίρνει χαμπάρι και είναι στον κόσμο του, κάποτε θα του 'ρθει η απανταχούσα και θα ψάχνεται. Και μετά θα κλαίγεται σε γνωστούς και φίλους "Μα γιατί ρε παιδιά μου το 'κανε αυτό; Η μπείξε, η δείξε...". Στο έκανε "αυτό" καλέ μου γιατί κοίταζες μόνιμα την πάρτη σου και θεωρούσες ότι η συγκεκριμένη θα είναι μόνιμα ο βοηθός σου σ' αυτό. Ε, "Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και τη κακή του μέρα!". Γιατί όλα εδώ πληρώνονται.!!! Και ως γνωστό, η γυναίκα είναι πολύ σκληρός άνθρωπος.
Α! Και για να μη ξεχνιόμαστε και για να είμαστε και σωστοί, το συγκεκριμένο λειτουργεί και αμφίδρομα! Δλδ αυτό μπορεί να συμβεί και σε κάποιες κυρίες που το μόνο που τις απασχολεί είναι το είδωλο του καθρέφτη! Για όσους και όσες λοιπόν αναγνωρίζουν κάτι απ' τον εαυτό τους, θα έλεγα ότι πρέπει να προσέχουμε για να έχουμε! Γιατί... κάθε ιστορία πρέπει να έχει ηθικό δίδαγμα!

4 σχόλια:

  1. Οι άνθρωποι έχουν μάθει να θεωρούν ότι βολεύονται με το να πιστεύουν πως, από κάποια στιγμή και μετά, όλα μπαίνουν στον αυτόματο σε μια σχέση και ότι, με κάποιο «μαγικό» τρόπο, αυτόσυντηρείται η σχέση χωρίς να χρειάζεται να ασχολούνται και οι ίδιοι με αυτό.
    Φυσικά, αυτή η προσέγγιση, μπορεί να τους οδηγήσει, λιγότερο ή περισσότερο μακροπρόθεσμα, μόνο σε τραγικές για τη σχέση τους εξελίξεις με μπερδέματα, παρερμηνείες, παρεξηγήσεις και εντέλει τον τερματισμό του όποιου πιθανού συναισθηματικού τους δεσμού με το άτομο της σχέσης τους, και μάλιστα με τρόπο σα να επρόκειτο από την αρχή για έναν άγνωστο.
    Θεωρώ πως, αν πραγματικά άξιζε αυτό που υπήρχε σαν βάση της όποιας σχέσης, αυτό δεν φτάνει να έχει σοβαρή πιθανότητα να συμβεί. Ο λόγος είναι ότι όταν οι άνθρωποι έχουν κάτι πραγματικά δυνατό μεταξύ τους, δεν έχουν τον τρόπο να το αφήνουν στην άκρη για οτιδήποτε άλλο. Πάντα νιώθουν ότι χρειάζεται να ασχολούνται με αυτό. Πάντα ενδιαφέρονται για αυτό.
    Όχι ότι είναι και πολύ συχνό βέβαια. Άλλωστε, ποιος είπε πως υπάρχουν τόσο βαθιά αληθινές σχέσεις γύρω μας;! Οι συντριπτικά περισσότερες από τις υφιστάμενες σχέσεις είναι απλά κακέκτυπα κάποιων προτύπων. Δεν είναι αληθινά δυνατές, απλώς μιμούνται πως είναι και, πολλές φορές μάλιστα, ούτε καν πετυχημένα. Ποια άλλη θα μπορούσε να είναι η λογική κατάληξη λοιπόν σε αυτές;!

    Το τραγουδάκι πάντως «τα σπάει»! Πάρα πολύ καλό και το θεωρώ ως φωτεινή εξαίρεση σε σχέση με το τι άλλο παίζει στον μουσικό χώρο της εποχής μας!
    Θυμίζει βέβαια υπερβολικά Peter Gabriel αλλά ΟΚ, δεν με χαλάει αυτό! Ίσα - ίσα μάλιστα θα μπορούσα να πω!

    Να είσαι καλά και... «να μας γράφεις» (με την καλή έννοα) συχνότερα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Thank you και πάλι thank you για το υπέροχο σχόλιο!Εγώ δε θα τα λεγα καλύτερα.Εύστοχος όπως πάντα.Το τραγούδι πραγματικά είναι πολύ ωραίο και όντως θυμίζει λίγο τον Peter.Αλλά επειδή μου αρέσει αυτό το στύλ απόπου κι αν προέρχεται καλά είναι.Μη γκρινιάζουμε συνέχεια ότι δεν υπάρχουν καλά τραγούδια.Όσο για το να σας " γραφω " μακάρι να μπορούσα!Δυστυχώς η ημερήσια ρουτίνα μου είναι πολύ πιεστική και όπως καταλαβαίνεις είναι λίγο δύσκολο.ΑΛΛΑ...το παλεύω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ουφ το αιώνιο πρόβλημα. Και άντε να ξεπεράσεις τον εγωισμό σου και να κάθεσαι να εξηγείς κάθε φορά... Δεν είναι κι' εύκολο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εμ! θέλει δουλειά το πράγμα και μάλιστα πολλή και καθημερινή.Και ως γνωστόν ο άνθρωπος έχει μια ροπή προς την τεμπελιά!Άσε που μη του πέσει και κουβέντα κάτω και είναι έτοιμος για καβγά!Γνωστά πράγματα αυτά!τι να λέμε τώρα;

      Διαγραφή