Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Kρίση... με πιάνει κρίση...


Αααχ! Έλεγα να μην καταπιαστώ με την κρίση και να μην απασχολήσω καθόλου το όμορφο κεφαλάκι μου με τέτοια καθημερινά και ποταπά ζητήματα αλλά να που δε γίνεται αλλιώς αφού, όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, η κρίση είναι εκεί. Μέσα στη ντουλάπα, μέσα στο ψυγείο (καλά, εκεί είναι η καλύτερή της), στο σαλόνι, στην κρεβατοκάμαρα (εκεί να δεις κάτι κόλπα που σου κάνει), στο αυτοκίνητο. Αν πεις δε και για έξω, εκεί πια η κρίση είναι τόσο πολύ συγκεντρωμένη - συμπυκνωμένη θα έλεγα - που την κόβεις με το μαχαίρι. Σου βγάζει κοροϊδευτικά τη γλώσσα αφήνοντάς σε να αναπολείς τα περασμένα και όχι τόσο μακρινά μεγαλεία που έφυγαν και μάλλον πίσω δε θα ξανάρθουν.

Άτιμη κρίση, "... σ' όλα υπάρχεις και πλανιέσαι, δε ξεχνιέσαι, δε ξεχνιέσαι...".

Οι μόνοι που δεν καταλαβαίνουν την κρίση της Ελλάδας, είναι όσοι δε μένουν Ελλάδα.
Εδώ σου λέει, την έχουν ακούσει και μεγάλα ονόματα που, μέχρι πρότινος, ήταν οι "βασιλιάδες" του life style(!) και που διαβάζαμε στα gossip περιοδικά για τα έργα (λέμε τώρα) και τις ημέρες τους. Τότε, τους μακαρίζαμε. Τώρα, βγάλαμε τα "πατριωτικά χαντζάρια" εναντίον του καταραμένου κεφαλαίου και της έκλυσης των ηθών κι όποιον πάρει ο χάρος!

Γενικά, το θέμα της κρίσης, έχει αντικαταστήσει στις συζητήσεις το "Ωραίος καιρός σήμερα!". Επιτέλους, η Ελληνική κοινωνία, βρήκε σημείο σύγκλισης!!! Όλεεε!!!
Χρόνια το παλεύουν οι πολιτικοί να το βρουν το ρημάδι το σημείο (ούτε για το σημείο "G" τόσο ψάξιμο) και δεν το 'βρισκαν. Και τελικά, τους ήρθε ουρανοκατέβατο!
Βέβαια, δε μπορούν να το εκμεταλλευτούν όπως θα 'θελαν αλλά τί να γίνει; Δε μπορούμε να τα 'χουμε όλα... Και τ' ότι έχουμε γίνει "φίλοι και αδερφοί" (μια που είμαστε "ομοιοπαθείς") με κάτι άτομα που δεύτερη ματιά δεν τους έριχνες σε άλλες εποχές, αυτό τί σου λέει;! Τέλος πάντων.

Ζούμε όμως και ιστορικές στιγμές κυρίες και κύριοι.
Από τα πέρατα της οικουμένης έρχονται τα μηνύματα συμπαράστασης! Όλος ο κόσμος ασχολείται μ' εμάς και την κρίση μας. Πολύ ζήτηση έχουμε στα ειδησιογραφικά πράγματα. Είμαστε, για πρώτη φορά, ρυθμιστές της παγκόσμιας οικονομίας!!! Το περιμένατε ποτέ;! Ε, ποτέ όμως!!!
Και στην Ελλαδίτσα, το μόνο που σκέφτονται, είναι πώς θα τη βγάλουν μέχρι αύριο. Όχι μεθαύριο, αυτό πάει, ψόφησε. Τί να λέμε τώρα;!
Κουράγιο όμως φίλοι μου και θα 'ρθει η μέρα που θα σηκωθούμε λίγο ψηλότερα και "πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα 'ναι" και τα Cayenne και τα Ferragamo (χμμ, αυτά και η Αγια-Σοφιά)!!!
Σας χαιρετώ με "αγωνιστικούς" χαιρετισμούς από το μέτωπο της κρίσης και εις άλλα με υγείαν!

Ως επίλογο σας παραθέτω το παρακάτω τραγουδάκι για να δείτε ότι, μερικοί, τα λέγαν από παλιά αλλά εμείς τότε [...] (συμπληρώστε ό,τι ρήμα θέλετε)!

Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Αγίου Βαλεντίνου το ανάγνωσμα...


Τώρα που πέρασε κι ο άγιος Βαλεντίνος (μεγάλη η χάρη του), μου έφυγε ένα βάρος!

Εδώ και χρόνια, έχω αποφασίσει να μην εκπίπτω στα παντός είδους αρκουδάκια, καρδούλες, λουλουδάκια και κόκκινα βρακάκια που μου έχει επιβάλλει το "έθιμο", όχι επειδή κατάλαβα ότι όλα αυτά είναι εμπορικού τύπου πράγματα που μας έχουν, κατά κάποιον τρόπο, επιβληθεί αλλά γιατί, απ' όλα αυτά τα δωράκια, το μόνο που έμεινε είναι η διαπίστωση ότι, ο έρωτας μόνο αυτά δεν είναι!
Το λέω εγώ που, στο παρελθόν, έχω λάβει και έχω κάνει τέτοια.
Και αφού τελείωνε η σχέση, σου έμεναν τ' αρκουδάκια και οι καρδούλες για να σου επιβεβαιώνουν ακριβώς το ότι, όλ' αυτά, τίποτα δεν είναι παρά ένα περιτύλιγμα και ένα ακόμα συμμάζεμα και φορμάρισμα αυτού που νιώθεις και ότι πρέπει να το γιορτάζεις κιόλα κάθε 14 Φεβρουαρίου.

Μήπως κάθε λεπτό, μ' αυτόν που αγαπάς, δεν είναι γιορτή; Δε γιορτάζει η ψυχή σου κάθε φορά που είσαι μαζί του; Κάθε φορά που διαπιστώνεις ότι "Ναι, αυτό είναι το άλλο μου μισό!";

Άσε πια το "Χρόνια πολλά" που σου λένε φίλοι και γνωστοί λες κι έχεις γενέθλια. Αυτό, από την αρχή μου ξίνισε γιατί, καλά είναι να σου το λέει το έτερον ήμισυ αλλά να σου το λένε όλοι και μάλιστα να σε ρωτάνε "Γιορτάζεις;"! Αν δλδ δε θέλεις να το μάθει κάνεις, αν ρε παιδί μου είσαι ερωτευμένος με κάποιον που, για κάποιο λόγο, δε γίνεται να είστε μαζί, τί λες; Γιορτάζεις ή δε γιορτάζεις; Και αν δε γιορτάζεις τα πράγματα είναι απλά, αν όμως γιορτάζεις, κερνάς γλυκά, ανάβεις τα φώτα και δέχεσαι επισκέψεις;
Νομίζω ότι αυτό είναι κάτι το τόσο δικό μου, προσωπικό μου που δε θέλω να βλέπει άλλος "μέσα".

Έχω δει δε και το ανεκδιήγητο να βγαίνουν δύο φιλικά ζευγάρια για να γιορτάσουν τον... άγιο!
Τραπεζάκι νταμπλ-ντοτ σε μεγάλη πίστα, αγκαλίτσα με την απαραίτητη ανθοδέσμη! Αααα, είναι και μερακλής ο Βαλεντίνος!

Μήπως είμαι γκρινιάρα ή απλά μεγάλωσα και δε μου λένε τίποτα αυτά;
Ευτυχώς πέρασε κι αυτή η "χρονιάρα μέρα" και ξεμπερδέψαμε με όλο το κόκκινο καρδουλοπακέτο.
Άντε και του χρόνου!

Δευτέρα 6 Φεβρουαρίου 2012

H μόδα και η... Rihanna


Προχτές, εκεί που χαλάρωνα στον καναπέ και αφού έχουν προηγηθεί πολύωρο χάζεμα με ψώνια στο κοντινό εμπορικό κέντρο μετά του συντρόφου - συζύγου μου (ναι, ναι, το 'χω αποκαταστήσει το αγόρι), παρακολουθούσα το  πολύ έγκυρο μουσικό κανάλι Μου-τιβί. Και αφού παραληρούσα για το πόσο ωραία περάσαμε και πόσο trendy θα είμαι με τα καινούρια μου ρούχα και αξεσουάρ, ξάφνου ακούω ένα πολύ γνωστό κομμάτι της Rihanna και η προσοχή του κυρίου μετατοπίζεται από την πολύ ενδιαφέρουσα (για 'μένα) συζήτηση, στο εν λόγω video-clip. Και ακολουθεί ο εξής διάλογος...
Αυτός: "Πάντως η Rihanna το 'χει, έτσι;"
Εγώ: "Το 'χει ρε παιδί μου αλλά δεν είναι και τόσο trendy, όλα τα περιοδικά μόδας την κράζουν. Ντύνεται λίγο σαν... πώς να το πω τώρα... κατάλαβες!"
Αυτός: "Τις κριτικές τις κάνουν γυναίκες;;;"
Εγώ: "Εεε... μάλλον"
Αυτός: "Και ποιος νοιάζεται; Νομίζεις ότι οι άντρες κοιτάζουν αν είναι trendy κάποια ή όχι; Ή έχεις την εντύπωση ότι καταλαβαίνει κανένας άντρας αν το ρούχο σου είναι της μόδας ή όχι; Οι μόνες που τσιμπάτε στο δόλωμα της μόδας και της κατανάλωσης είστε εσείς και παρασύρετε και τους άντρες σ' αυτό. Άμα η γυναίκα είναι ωραία, δεν κρύβεται όπως επίσης κι αν είναι μπάζο. Για τις άλλες γυναίκες ντύνεστε..."
Εγώ: ----- (παγωτό)!!!

Στο σημείο αυτό, θυμήθηκα απ' τη μία τη μανούλα μου με τα δεκάδες ζευγάρια παπούτσια και απ' την άλλη τον πατερούλη μου με το μαύρο του δερμάτινο παλτό που δεν το αποχωριζόταν για χρόνια και ήταν και ΟΚ.
Τί να λέμε τώρα... Τα ψώνια των ρούχων ήταν πάντα γυναικεία υπόθεση.

Και μετά απ' αυτό μου ήρθε ο κοινωνικός προβληματισμός:
"Γιατί ακολουθούμε τη μόδα τελικά; Επειδή θέλουμε να δείχνουμε ωραίες για τους άντρες ή επειδή θέλουμε ν' αρέσουμε στις άλλες γυναίκες ή μήπως για να φαινόμαστε πιο ενημερωμένες και πιο ψαγμένες; Για τους εαυτούς μας τελικά; Λίγο απ' όλα; Άλλο;"
Καταλήγω ότι μάλλον, η μόδα φτιάχτηκε για τις γυναίκες μια που αυτές έχουν μια τάση στην καλαισθησία, στον εαυτό τους και στο περιβάλλον τους. Αλλά και τούμπαλιν. Οι γυναίκες κατευθύνουν τη μόδα εκεί που θέλουν αυτές, ανάλογα με τα σημεία των καιρών. Τώρα θα μου πεις "Γιατί οι μεγάλοι μόδιστροι είναι άντρες;". Αυτό είναι ένα άλλο θέμα.

Κάθε δεκαετία και κάθε κοινωνική τάση εμπνέει και την ανάλογη μόδα στα ρούχα. Να δείτε που θα βγει και η μόδα της... "παγκόσμιας κρίσης" όπως έγινε με τους πολέμους, με τους χίπις, τους πανκ και πάει λέγοντας.
Με λίγα λόγια, μάλλον εδώ πρέπει να κολλάει το ρητό "Κύλησε ο τέντζερης...".
Θα πω όμως και το άλλο ρητό "Εδώ ο κόσμος καίγεται και... εμείς ασχολούμαστε με τη μόδα!". Αυτό πάλι είναι ένα άλλο θέμα με το οποίο έχω σκοπό να προβληματιστώ και να προβληματίσω προσεχώς.
Ακούω γνώμες και επανέρχομαι στο θέμα...